Zondag staat een gekende passage uit het evangelie van Mattheüs (25,14-30) centraal: de parabel van de talenten. Van Manu Verhulst leren we dat dit verhaal niet geschikt is voor carrièreplanners, wel voor mensen die de droom van God dichterbij willen brengen. Het gedicht van Franciscus van Assisi ‘Blijf mijn geest bezielen’ sluit hier perfect bij aan. En we geven ook een concrete tip om onze liefde voor anderen te concretiseren.

“De parabel in het evangelie zou nog gebruikt kunnen worden als een uithangbord voor de Vlerickschool: talenten ontwikkelen, ze laten renderen en iedereen voorbijsteken. Op het eerste gezicht past deze parabel perfect in deze tijdsgeest. Talenten niet begraven, maar laten renderen, diploma’s behalen en met zorg een carrière plannen.

Talenten zijn bijzonder belangrijk geworden. Het moeten allemaal wonderkinderen zijn: in de studie, op het sportveld, in de academie. De droom van een carrière als topsporter, als vedette of als goedbetaald kaderlid wordt er al vroeg in geplant. Ons maatschappijbeeld is gebouw op de sokkel van prestatie en wedijver. Komt dit evangelie dit beeld bevestigen?

Dat kan niet de bedoeling van Jezus geweest zijn. Prestatiezucht en competitie staan haaks op zijn droom van het Rijk Gods. Talenten die Gods droom dichterbij brengen, zijn van een totaal andere aard. Hier gaat het over de talenten van het hart. Hier gaat het over de kunst van iemand gelukkig te maken, de gave om verzoening te bewerken waar ruzie en onmin heersen. Hier gaat het over die fijngevoeligheid om onrecht te zien en de wil om ertegen in te gaan. Uiteindelijk gaat het over de bereidheid om Gods wil tot stand te brengen.

Een totaal ander maatschappijbeeld. Als het alleen een kwestie is van rijk en beroemd te worden, als dat de enige drijfveer is van ons handelen, dan steven we onvermijdelijk af op een samenleving waarin iedereen de andere wil voorbijsteken, die geteisterd wordt door geweld, waarin de ene mensen voor de andere een bedreiging is. Daar liggen de kiemen van conflict en oorlog. Vrede is geen toeval, vrede is het resultaat van menselijke factoren.

Immers, de pointe van de parabel is de man die naar het buitenland vertrokken is: hij is afwezig. Dat is het bestel waarin wij leven. God is de grote afwezige. Hij geeft ons de aanleg om zijn wil te laten geschieden. Aan ons om die aanleg te ontwikkelen, ermee te woekeren en een wereld op te bouwen naar zijn gedacht. Wij hebben zijn wereld in onze handen. Mensen die niet in God geloven, zullen bij elke oorlog en bij elke natuurramp de eerste zijn om Hem de schuld te geven. In tegenstelling tot de gelovige die God wél ernstig neemt. Die zal -als er iets misloopt- zich eerst afvragen of hij wel zijn verantwoordelijkheid heeft opgenomen, of hij genoeg doet om het leed te lenigen en de vrede te herstellen; de parabel van de talenten is niet geschikt voor de carrièreplanners, integendeel.”

(Manu Verhulst, Zondagse woorden, Averbode, 2018)

Blijf mijn geest bezielen

Heer, in de stilte van het ochtendgloren,
kom ik tot U met de vraag om vrede, om wijsheid,
om de kracht om de wereld vandaag te bekijken
met ogen vol liefde,
en om geduldig, ruimdenkend, zacht en wijs te zijn.

Laat me niet kijken naar de uiterlijke schijn,
maar uw kinderen zien zoals Uzelf ze ziet
en zo in elk van hen slechts het goede zien:
sluit mijn oren voor roddelpraat,
behoud mijn tong voor kwaadsprekerij,
en laat slechts gedachten van lof
mijn geest bezielen.

Laat me vriendelijk zijn en zo blijmoedig
dat iedereen die mij ontmoet uw aanwezigheid voelt;
bekleed mij met uw goedheid
zodat ik U heel de dag door kenbaar maak.

Franciscus van Assisi