Wij zijn in de veertigdagentijd. Veertig dagen om na te denken over jezelf, over wat je zegt en wat je doet. Veertig dagen om uit te kijken naar het feest van het leven en een nieuw begin. Op weg naar Pasen.

Je moet dit eens proberen, een mooie oefening in deze tijd.

Op een dag in de week sla je een maaltijd over. Je eet dus niets, je moet dus ook geen eten klaarmaken.
De tijd die daardoor vrijkomt besteed je aan iets, waarvan je al lang zegt dat het belangrijk is maar waarvoor je gewoon geen tijd had of maakte: 
de lang beloofde brief, het steeds maar uitgestelde bezoekje,een half uurtje stilte of bezinning. 
Gegarandeerd, de dag wordt anders. 
De kringloop van eten en hebben, en de vrees van niet genoeg wordt plots doorbroken.
Er is ineens meer tijd voor wat echt belangrijk is. Je voelt je herleven.
En als na enkele uren je maag begint te rommelen dan mag je je verbonden voelen met hen die deze dag ook niet gegeten hebben maar daar niet voor konden kiezen.
Je moet het echt eens proberen.

“Carlos Desoete”

Zich iets ontzeggen in eten of drinken, in deze veertig dagen , is niet zo moeilijk. Dat is uitgesteld genot .Nadien zal het des te beter smaken . Het wordt wel moeilijker als het een oefening is in gerechtigheid. Durven uitgaan van het feit dat lucht en water grond en energie ons niet persoonlijk toebehoren maar gemeenschapsgoederen zijn voor heel onze planeet. Dan wordt het een pijnlijke bezinning over onze levensstijl.

Bezinning

Geen andere weg valt er te bewandelen dan die van de solidariteit. 
De handen in elkaar slaan, kleinen en groten, machtigen en zwakken. 
Geen ander pad is er samen te effenen dan dat van de hoop. 
Vechten tegen de ontmoediging en steentjes leggen met velen. 
Geen betere energie is er, dan die van het vertrouwen. 
Woorden en daden vinden die mensen bij elkaar brengen over alle grenzen heen. 
Geen krachtiger daden zijn er dan die van de liefde. 
Getuigen worden van Gods droom en bouwen aan Zijn huis.