Wat een mooie parabel, dat verhaal van de Emmaüsgangers. Zoals de Emmaüsgangers ervaren wij als gelovigen ook vandaag nog dat Jezus lééft. Vele generaties van gelovigen voor ons verkondigden en beleefden zijn boodschap van liefde en delen. Een boodschap waarvan nog steeds een grote kracht uitgaat. Het leven volgens de inspiratie van Jezus geeft zin en vervulling aan ons leven.

Ook vandaag nu corona ons dwingt na te denken over onze prioriteiten in het leven. Onlangs las ik daarover een inspirerend boekje ‘Zo verliep de tijd die me toegemeten was’ (Epo, 2020, 130p.). Daarin blikt Dirk Van Duppen terug op zijn leven en de kanker waaraan hij inmiddels overleed. Deze dokter van Geneeskunde voor het Volk maakt komaf met wat hij de vernistheorie noemt. Die ziet onze beschaving en onze moraal als een dun laagje vernis. Krab er wat aan en de ware, zelfzuchtige aard van de mens komt naar boven. 

Dokter Van Duppen besluit op basis van grondig wetenschappelijk onderzoek dat de mens een geboren samenwerker is, intrinsiek solidair, vergevensgezind en behulpzaam. Het zijn de (a)sociale maatschappelijke omstandigheden en structuren die bepalen of deze natuur al dan niet de bovenhand haalt. Deze coronatijden bevestigen het gelijk van Van Duppen en vele anderen met hem. Ook moeten we toegeven dat er een minderheid is die meer egoïstisch is ingesteld.

Hoeveel burgers geven vandaag geen blijk van grote sociaal gevoeligheid en engagement? Dat de mens een sociaal wezen is ondervind ik ook dagelijks in onze wijk. In onze straat in het Loveld applaudisseren we zoals op vele plaatsen iedere avond voor de gezondheidswerkers in ons land. Wat me daarbij treft is dat de meesten elke avond present zijn. Maar vooral de vaststelling dat iedereen telkens nog lang blijft napraten, uiteraard op voldoende veilige afstand. Uitwisselen van ervaringen en gevoelens bij de quarantaine. Delen van bekommernissen over gezondheid en familie. Voorzichtig verwoorden van verwachtingen over de weken en maanden die komen. En zo elkaar beter leren kennen.  

“Laten we vooral niet terugkeren naar de normaliteit”, opperde Inge Vervotte in een Paasinterview in De Standaard. Zij pleitte voor meer verantwoordelijkheid en liefde. Deze coronacrisis vormt alvast een uitdaging om na te denken over een samenleving met meer aandacht voor armoede en ongelijkheid, en een leven in grotere harmonie met de natuur. Het is nu gebleken dat we de organisatie van de samenleving en ons gedrag ingrijpend kunnen aanpassen. Laat ons hopen dat vele mensen een Emmaüservaring mogen meemaken – de positieve kracht die kan uitgaan van ‘de vreemde’ die met ons meestapt – om hier mee de schouders onder te zetten. En om, zoals Ramses Shaffy zong, door te gaan tot….

“We zullen doorgaan
Met de stootkracht
Van de milde kracht
Om door te gaan
In een sprakeloze nacht
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn.”

Jan De Smedt, namens de Liturgische Ploeg