Met Allerheiligen en Allerzielen breken weer de dagen aan waarop de donkerte het haalt op het licht. We houden daar niet van want we hebben allen nood aan licht en uitzicht. Maar deze dagen dwingen ons misschien om even stil te staan bij de kern van alles. Die kern is dat we verbonden willen zijn. Alles wat die verbondenheid doorkruist schudt ons bestaan door elkaar. Scherper ervaren we deze dagen het gemis van mensen die we graag zagen. Hun dood zette ons leven op zijn kop. Wat blijft is de niet te vervangen lege plaats, maar ook dankbaarheid om wie ze waren. 

Op 1 november viert de katholieke kerk Allerheiligen, een feest van verbondenheid over de dood heen. Een dag die ons stil maakt. Voor wie mag geloven is Allerheiligen een dag van vertrouwen in de toekomst. Dood en geloof in het leven hangt nauw samen. Je valt in Gods handen om dan samen met Hem verder te stappen. Vanuit het geloof is de dood een omhelzing. De omhelzing met diegene die aan de andere kant staat, met God. We herdenken onze dierbare overledenen. God verwelkomt alle mensen die leefden vanuit zijn liefde. Zij zijn vensters op God, mensen die zijn aanwezigheid uitstraalden in hun leven. We zijn dankbaar voor hen die ons op die weg zijn voorgegaan. We weten hen geborgen in Gods liefde. Vandaar moedigen zij ons aan om zelf die weg te gaan. Allerheiligen is daarom ons aller feest, het vertelt ons dat er leven is na de dood.  De liturgische kleur is wit, wat staat voor zuiverheid, verrijzenis, feest. 

Dierbaren die van ons zijn heengegaan. 

Zoals je was 
ben je altijd 
en niet slechts voor ‘t verleden… 
het gras blijft groen 
in eeuwigheid 
en niet slechts voor het heden… 
en wat je zei 
of wat je deed 
of heel jouw diep verlangen 
zal diep in mij 
zo hemelsbreed 
voor eeuwig blijven hangen.. 

Avond van Jan Coghe